Foto's en andere waar
Misschien verbeeldde ik me niet de zang
die ik al voetstaps hoorde
in de ochtend op weg
en al zag ik de bron, de vogel in de boomkruin
Het was toch zeker geen merel?
Was het dan een lijster?
Vragen die verbleekten bij de tonen
Vragen waar mijn oren niet om vroegen.
Nee, alleen bij hoge uitzondering
mag ik de heide en verder niet
het zandige landschap
wat alleen bij nadere bescchouwing
wat kleur heeft
wat in het hoogseizoen ervan
de grond drenkt in paarse saus
tenzij in avondlijk strijklicht van de zon
als zelfs het meest afzichtelijke gloeit
en mijn hart verwarmen mag.
De wind over het strand, het zand
stuift en suist en dichterbij de rand
de branding bruist en de golven
uiteenvloeien, sissend schuim,
daarboven uit
het gejoel van kinderen in de verte
het schorre roepen van een meeuw
richt ik mij op, verhef mijn stem
en schreeuw
de zee maakt het niet uit
als ik het zout van mijn tranen
afspoel in het zout van de zee.
De nacht draait, het donker
valt zwaar, ik weet niet
hoe ver de sterren staan
hoe ver de zon die uit het zicht
is verdwenen op dit uur
van de waarheid wordt
geen spaan heel gelaten
van de droom, de boom
vindt in de grond zijn houvast
het water waar hij naar dorst.
Het licht strijkt, waar de wind
haar sporen naliet, geknakte
takken en afgebroken takken
een mussenfamilie laat zich horen
een reiger vliegt op bij mijn nadering
ik hoef niet verder
onderbroken is mijn zoeken
dit begin van de middag.
Aan de kant van de sloot wachtte ik
op de zon, de wolken voorbij geblazen
het licht de toppen van de golven besprong
spelend, flonkerend en in het ijs doordrong
Het tinkelen van mini ijsschotsjes
Zo moest het zijn, die middag
De dooi tekende de rest van de winter.
Foto’s van die genoemde middag
Verregend zijn de dagen
tussen de druppels door
haalt men wel adem
een oceaan van lucht
Loop ik door, we door
gaandeweg de zon
onze huid verwarmt.
Langzaam komt ook het strand weer vrij
van de vorst en waar de zee bleef
aanspoelen, het zand aaneengekoekt
onbewogen bleef liggen, het stuiven
opgegeven, was het zichzelf niet meer
totdat de winter overwaaide.
Zo diep kan je niet zinken
of er wordt licht gemaakt
in het donker van de zee
van al dat leven van heel
heel lang geleden
en van de zon die eertijds scheen
en ook de aarde diep, diep
diep onder water
tot uitbarsting komt.