Foto's en andere waar
In den beginne wilde ik niets
en had niets te willen ook
geperst uit de moederschoot
vrucht van enig samensmelten
Vervolgens had ik ermee te maken
dat ik er wel wat van maken moest
om nog even niet op te lossen
in lucht of aarde
De zin ontging mij altijd al, al
kreeg ik steeds meer woorden
tot mijn beschikking en ontging
enige zin voor schoonheid mij niet
Geen idee hoe lang
daarop voort te borduren
met alle haken en ogen vandien
al valt door de gaten nog steeds licht.
Woorden schieten te kort
Stilte. Die spreekt niet voor zich
Die spreekt, maar niet vanzelf
Moge stilte niet stom worden
Moge woorden blijven gesproken
Mogen ze blijven worden verstaan
zowel stilte als woorden.
Wist je dan niet, Job
dat je elk moment anders
had kunnen kiezen, anders
had kunnen doen en je leven
een andere wending had
kunnen geven
Dat idee, mijn beste
is me niet vreemd
Zelfs zou het waar kunnen zijn
mocht er zoiets zijn
als een ik dat alles even kon pauzeren
alles in ogenschouw nam
voordat het beslissingen nam en dan
handelde naar eigen dunk
Welbeschouwd is dat alles zo
onontkoombaar ogenschijnlijk
zoals een spiegelbeeld je aankijkt
bij de gratie van het beeld
denk ik,
zo de onvermijdelijke woorden
van zich doen spreken.
Zo erg is het nog niet
als je maar iets hebt gegeten
honger je bijkans beneemt
en zelfs dan
als je je nog samen weet
niet geheel alleen
Zo erg is het nog niet
als je gewond bent, of ziek
als zelfs je been eraf ligt
– om maar wat te noemen –
als je je geholpen weet
vooruit kan
al is het gemankeerd
maar je staat er niet alleen voor
– makkelijk gezegd
voor wie dergelijke ellende niet is beschoren
– te makkelijk, vergoeilijkend, schikkend gezegd
voor wie er mee te kampen heeft.
[ peinst verder:
Dat mensen in goede doen kan worden verweten, dat het makkelijk praten is als je in goede doen bent is één. Zelf vind ik, ten tweede, ook, dat velen die een sober leven verheerlijken, vanuit een positie van, laten we zeggen, best wel financieel beperkte omstandigheden, daarmee hun onmacht en/of dus hun beperkte mogelijkheden iets van zin geven; en ja, die beperkende omstandigheden kunnen best ook wel mooi betekenisvol zijn en zin geven etc..
Maar a) het komt degenen die het juist wel heel goed hebben goed uit, dat minder bedeelden zich op die manier schikken
en b) ook voor die vanuit bepaald opzicht dus minder bedeelden, komt het ook wel goed uit voor hen zelf, dat de mindere omstandigheden als zelfs misschien wel beter worden ervaren, zodat men zich niet gefrustreerd en/of onmachtig of zelfs ellendig hoeft te voelen oid. vanwege de eigen omstandigheden…. ]
Zou de wereld en de loop der geschiedenis
nog op tijd die dwaas van z’n voetstuk
stoten? Zelfs hem een nar noemen
dat schiet tekort en doet ‘m teveel eer
bij gebrek aan de wijsheid der onschuldigen
Hij raaskalt, bazelt
volledig in zijn eigenste
al bezig om naar zijn idee
de wereld te herscheppen naar zijn idee
Ergens zou het niet verkeerd zijn
dat die jongste machtige democratie
– aan groeistuipen? – ten onder zou gaan
terwijl dat China van een paar duizend jaar
een lange neus trekt, aan het langste eind trekt
en de zogenaamde Westerse Beschaving
verwaait in stof
en geen windstreek meer verheerlijkt wordt
en, beter nog, kleur en zogenaamd ras
er niet meer toe doet
mochten we elkaar maar
en de hand reiken
in verscheidenheid.
Op de bank gezeten
– ben ik nou helemaal van de pot gerukt –
sla ik een arm om je heen
Maar de film is echt
waar jij te wensen over laat
Nu kan ik mijn gedachten
er nog bij houden
Mocht ik jou
daarentegen tegen mij aan
genesteld weten
wist ik me geen raad
Was ik een mug, of een spin
dan had ik meer dan twee poten
en had ik dan een keer geen zin
zo moe en gebrek aan kloten
dan zag ik wel waar de rest mij bracht
Mijn hart, immers, klopte wel voor zes of acht
Was ik een olifant of hond
een neus om van te watertanden
en leek de wereld ’s niet zo bont
omgord bekneld bekende banden
dan rook ik van alles, bij de vleet
kreeg ik alsnog een goede beet.
Een paar jaar, meer of minder
is wat iedereen rest
vanaf dat ‘ie is geboren
Edoch
ben je eenmaal daar, waar
de jaren tellen, dat wil zeggen
dat je opmerkt dat deze en gene
die je vertrouwd zijn, het loodje leggen
dan is het eens te meer tijd
– vul maar in –
niet alleen wat de klok slaat
niet met grote woorden, abstract
het leven te omarmen
maar liever toch, nog
wat naast
wat schoon is
en welgedaan
We mogen de wijzers
weer een uur verzetten
– de wijsheid laat zich raden –
Intussen trekt de tijd zelf
zich er niks van aan
en blijven de tijden van weleer
een rol spelen zoals nimmer
– het heden viert hoogtij
en blaast hoog als nooit tevoren
van de toren –
en klopt de toekomst des te meer
aan de deur en wordt de drempel
maar steeds hoger voor dat gat
waarvoor steeds minder zijn te vangen.
Zou je nog een voet
naast me willen zetten?
Me je oor lenen?
Me de hand reiken?
Me aankijken?
Welja, joh
als evenknie en tegenhelft
wil ik toch niets liever,
maar voor dat zien
hebben we wel een spiegel nodig.