Zou ik mijzelf
nog mogen uitvinden?
Opnieuw? Dat is al helemaal
niet aan de orde
Anderzijds vind ik vanzelf altijd wel wat
onafgebroken glijdend door de tijd
zogezegd
Die opgetrokken muren
zijn net zozeer mij als de angst die ze omgorden
Ik brak wel eens uit
maar ja, dan blijven ze staan
en van gaten maken word je steeds moeier
Misschien is mededogen voor die stenen
en waar ze voor staan
oplossend?