Blik op blik, o.a.

Peinst, nav nieuwsitem over statiegeld op blikjes:

Wetenschap bracht ons kompas, stoommachines, motoren, glas, kunststoffen, batterijen, camera’s, microfoons, luidsprekers (van max tot piepklein), beeldschermen, stroom,  staal, maar ook medicijnen, de kunst om via operaties ziekten en gebreken te genezen of ten minste veel beter te maken, en weet ik wat al niet meer.

Wetenschap geeft aan dat de mens z’n eigen leefmilieu in grote delen van de aarde aan het verpesten is, tot zelfs deels onleefbaar aan toe in delen van de wereld (nog afgezien voor de gevolgen voor andere soorten).

Lastig, ahum, is dat een mens, iha gesproken,  alleen maar écht iets kan missen wat die eenmaal heeft en juist verlangt naar wat die niet heeft. Het is vooral moeilijk afscheid nemen van zaken of gewoonten als je die eenmaal hebt.

Heel veel van de (klimaat)problematiek heeft te maken met de omvang van de wereldbevolking in combinatie met de hoeveelheid direct en indirect energie- en grondstoffenverbruik (-verspilling). Blikjes – aluminium –  kosten heel veel energie om te maken. Hergebruik is inderdaad wel het minste. Nog beter zou het zijn om drankblikjes helemaal niet meer te maken en te gebruiken.

In het licht van de omvang van de rampen die afkomen op de menselijke soort, zou het rationeel zijn om allerlei verkwistende bezigheden en gebruiken in te perken, te laten varen, of te vervangen door minder schadelijke of zelfs “vriendelijke” zaken. Ik denk niet dat je dat aan de individuele mens (burger, consument) kan overlaten. Maar veel mensen – te veel? –  staan er niet zo in en dus zullen de rampen niet voorkomen kunnen worden. Een “groene” dictatuur zal óók gewoon niet kunnen, gewoon omdat te veel mensen zich daarin niet zullen schikken.  Kortom, als ik er bij stil sta, zie ik het allemaal somber in. Ik sta er maar niet teveel bij stil en verder ben ik te moe.

 

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *