Foto's en andere waar
Ik weet het goed gemaakt
Alles komt zo op zijn tijd
De sneeuw en de sneeuwklokjes
De laatste wintergast weer naar het noorden
De krokussen en de narcissen komen heus
nog wel weer dit jaar
Komen zacht aan in felle kleuren
Houd ik het voorlopig nog even hier bij
En pluk de dag
Laat de bloemen voor wat ze zijn.
In het hart van de nacht, verweesd
dwalen zij met vrees, opgezweept
dansen zij het meest
en verdronken in de nacht
zij die verder gaan, die verder gingen
daar is zelden één die lacht
Zij die hun maskers hebben afgelegd
in elkaars ogen, woord, gebaar
in het donker komt de werkelijkheid tot recht
met die andere mensen in het licht
levend en wel aan de andere kant
van de aarde uit het zicht.
Ik kende hem vluchtig
en nog vluchtiger als haar
Etiketten als man en vrouw
blijven beperkt en ook wat raar
Hoeveel meer zijn wij ieder niet
Hoeveel gelijk we ook allen zijn
toch anders
met de genen die we kregen
met de geschiedenis achter onze kiezen
Die voor deze mens uitmondde in plotse dood
Men noemt het zelfmoord
Een keten van gebeurtenissen
die ons idee van zelf, van vrijheid stoort.
Toeval of juist helemaal niet
het komt op hetzelfde neer:
dat ieder van ons
niet minder is, noch meer.
Het staat in de sterren geschreven:
Wacht om je bij het sterrendom te voegen
Op de melkweg is het slecht toeven
zolang men nog niet als lichtdeeltje er in is gebleven.
Een snaar beroerd
Tonen in de ruimte
Welke hand haar bespeelt
Tien vingers omvatten
maar zoveel muziek
op de toppen van hun kunnen.
Het instrument bekent kleur.
Open, gesloten, welke deur?
In het licht van de zon
en wat dan al niet:
een Vergeetmenietje
godallemachtig groot
in de wereld van eigen makelij.
Men wordt geboren
Men gaat dood
Is het allemaal lood
om oud ijzer, van de hoge toren
blaast men of vanaf begane grond
Van de tijd verliest men even goed terstond.
De dag is verstreken, de avond verstrijkt
ben ik de schemer toegenegen
wanneer de voorbije dag nog beklijft,
de nacht dient zich aan te leven,
die verbergt de rimpels en de plooien
die weer worden uitgewist
wanneer de tijd je alsnog schaart bij de dooien
en niemand je meer mist
(ook al zou je zijn vereeuwigd
in plaquetten, boeken of standbeelden levensgroot,
onherroepelijk vindt ook de herinnering de dood)
Opgesloten in eigen kring
in zelfgekozen verbanning
voelt men zich soms meer
verwant met de geboorteplaats
van hun ouderen
dan de plaats waar men tegenwoordig
een halfslachtig leven leeft.
Ik ben nergens meer, maar waar
nog niet zo lang geleden, tot mijn schrik,
zag ik van mij een beeld in spiegelglas
een oogwenk later dan, wat kras,
vulde een ander spiegelbeeld mijn blik.
De grijze massa deinst in afgrijzen terug
een open mond staart me aan wijd open
de ogen zetten het op een lopen
voor een afgrond zonder brug.
Niets van dat al is echter echt,
noch het beeld en noch de knopen
van de zenuwen mag ik hopen
of de chemieën daarmee in gevecht.
Ik ben nergens meer, maar waar.