Lichte rijp op het gras
Lange schaduwen op straat
Kortstondig dampt het water
Heel stil sta ik
Zacht gaat het aan mij voorbij
Illusoir
Een faux-pas na een pas-de-deux,
bittere woorden zoet
liggen op de tong, zo goed
Het komt: ik ben zo bleu.
Tezaam
Bittere woorden stemmen me bitter
Gelukkig nog
zie ik de zwaluwen vliegen door de lucht.
Gelukkig nog
zie ik de rietzoom oplichten bij lage zon.
Buiten de orde
Ik ben nergens meer, maar waar
nog niet zo lang geleden, tot mijn schrik,
zag ik van mij een beeld in spiegelglas
een oogwenk later dan, wat kras,
vulde een ander spiegelbeeld mijn blik.
De grijze massa deinst in afgrijzen terug
een open mond staart me aan wijd open
de ogen zetten het op een lopen
voor een afgrond zonder brug.
Niets van dat al is echter echt,
noch het beeld en noch de knopen
van de zenuwen mag ik hopen
of de chemieën daarmee in gevecht.
Ik ben nergens meer, maar waar.
Kijk eens aan
Zo één en ander wel,
maar hou me ten goede, niet
de waarheid, die ene,
op de bodem van het te diepe glas.
Gouden momenten
Geen herinnering bewaar ik aan mijn geboorte
zo doodnormaal als het is
heb ik ook van mijn sterven geen weet.
Niet alleen
Met verende pas, gezwind vooruit
door de winkelstraat, op zoek naar buit,
dat mijn hart vermag te stelen.
Eenzaam hart. Kan mij wat schelen.