Onderwijl

Leeg liggen de velden er donker bij
in de winter als de oogst al bijna
is vergeten, teneergeslagen lig ook jij
waarbij eens de zon zelf nog bleek afstak

De kou die zich doet gelden, de warmte
alleen bij vlagen, de tijd kruipt
en kruipt en kruipt en kruipt, gaat door
ze je plotseling overvalt
de muren en de banden die beknelden
verkruimelen onder het gewicht van een nieuwe zon.

 
 
 

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *