Een paar woorden nog, een melodietje
zij spreken, je luistert
je hoort het leven
dat voorbij is, dat
dat over de rand gaat, dat
dat je meevoert
naar die tijd, die tijd
dat je ongedwongen kon
losgaan en liefhebben, dat
de stroming je uitnodigde
om je te werpen in haar golven
zo vol leven
dat de blauwe plekken alleen maar dat zijn
blauwe plekken, niet meer dan dat
en je aanzetten nog verder te gaan
terwijl de zon niet anders kan
dan schitteren op het water.
–