Zijn we bang om leed te voorkomen,
als dodelijke ziekte met zekerheid vaststaat,
als je onderzoek en selectie nalaat?
Moeten we bij minder zekerheid dan schromen?
Of helemaal niet kijken naar dat allereerste begin?
Dat prille ontstaan van leven in onderzoek,
wanneer het levenswaardig is in ons boek?
Is algeheel verbod of toestaan naar onze zin?
Verklaren we ééncellig menselijk leven onaantastbaar
en wegselecteren misschien zelfs dan als moord?
Of loert bij tachtig of twintig procent het gevaar
van minachting, wegzetten door de menselijke soort
van wie gehandicapt, hulpbehoevend is of raar?
Raakt zonder regel ons samenleven dan verstoort?