Mijn hoofd zit er nog steeds op
nog steeds bij machte
Wat wil het toch?
Is mijn stoel lui of niet? Dat is
de vraag, die ik achterwege laat
Het point of no return blijft
zich maar verschuiven. Misschien
dat ik nog ’s in jouw ogen kijk
Misschien dat de zee nog eens
spoelt rondom onze voeten en
het water uit onze ogen vergezeld gaat met een lach
Languit voluit gaan: dat kán.
–