Nagenoeg onttrekt zich aan mijn zicht
het leven dat zich buiten afspeelt
Laat mij maar even gaan dromen
van alleen een zomerbries
van alleen op het strand
het geluid van de golven
de roep van een meeuw
mij veilig weten voor het gewoel
van zo verre nabije plaatsen
waar men leeft
naar wat de zon ons biedt.
Laat mij maar even gaan dromen
van een terras en koel wit bier
van mensen die met plezier
voorbij komen, aanzitten, geanimeerd
praten, lachen en waar verdriet
verlicht wordt door de warmte
van muziek in de straten
en ontblote schouders, huid
nog een keer door de zon gekust.