Categorie: commentaar

Populisme gedijt bij onvrede. Levert nu eenmaal meer kiezers op. Dus zolang men de schuld van niet werkend beleid kan leggen bij iedereen anders dan bij zichzelf, maakt het diegenen niks uit hoeveel problemen en chaos zelfs door beleid of non-beleid onstaan. Het kan zelfs slim zijn om op chaos en meer en meer onvrede aan te sturen, om zo uiteindelijk zoveel kiezers en zoveel macht te kunnen krijgen, dat men écht kan doen wat men eigenlijk wil, zonder dat men daarbij wordt gehinderd door anderen.

Dat de Faber, die van asiel en migratie, komt met regelgeving die misschien, hoogstwaarschijnlijk – laat ik dat even in het midden, want dat doet er niet toe voor het punt dat ik hier maak – helemaal niet werkt en alleen de problemen nog vergroot, dat resultaat is dan alleen maar koren op de molen van populisten. Populisme kan de schuld gewoon leggen bij de regelgeving die vroeger is bedacht door de “linkse” of welke elitaire kliek dan ook, met name, bv., die in en van Brussel cq Europa: als vroeger niet zo soft was opgetreden en niet zo soft zaken waren geregeld, dan was dat beleid wat de Faber nu voorstelt wél gewoon goed uitvoerbaar. Duh.

Ik vrees dat heel veel mensen in die laatste redenering – en steeds maar de schuld van alles elders leggen – mee gaan. In Nederland zie ik niet zo gauw een absolute meerderheid van welke beweging of partij dan ook…. Maar om de boel te verstieren heb je lang niet altijd een absolute meerderheid nodig. En bovendien…. ik weet het niet zeker of het toch niet alsnog zover zal komen, zelfs in Nederland.

Haat is blind. Maar wat als degene die haat zelf ontkent dat men haat, maar zegt alleen maar te spreken van de waarheid? Of misschien wel toegeeft dat men haat, maar ontkent dat men (ver)blind is, maar juist de waarheid, ’t gelijk, in pacht heeft, méér ten minste dan die anderen die men zo haat.

Haat valt te begrijpen: als jou of je naasten – met wie dan ook je maar als je naaste ervaart of ziet – vreselijks wordt aangedaan, dan is haat, blinde haat, een gewoon menselijke reactie. Vanuit aangedaan (onnoemelijk) leed en pijn kan het makkelijk zover komen.

(Tuurlijk kun je proberen zelfs met zulk onnoemelijke wrede pijn op zo’n manier om te gaan dat je niet vervalt tot haat. Een alternatief, wellicht ook niet de beste manier, voor haat is je terug trekken, steeds verder, of misschien zelfs wel helemaal uit dit aardse bestaan. Er zijn er die “kiezen” voor ’t laatste en dan ook maar zoveel mogelijk anderen willen meenemen: alles om maar “gezien” te worden, om je “gezien” te weten. Je gezien weten, letterlijk of figuurlijk, geeft een gevoel van ten minste énige zin aan en van ’t leven. Nog een manier is praten over de wreedheid met anderen; maar dat praten kan net zo goed opluchten als aanwakkeren: het is maar net hoe, met wie, en wat wordt gezegd, besproken. )

Haat leidt ertoe dat men mensen tot objecten van haat maakt, tot objecten waarvan al het menselijke is of wordt ontdaan, figuurlijk zowel als letterlijk, zodat ook elk mogelijke verwantschap, gemeenschappelijkheid niet meer wordt gezien, niet meer kán worden gezien of ervaren; zelfs als zou het alleen maar het besef zijn dat óók de andere een levend mens is, met allerlei gevoelens, ervaringen en gedachten die elk lid van de menselijke soort wel kent; elk levend wezen van welke soort ook kent, min of meer, veel van dezelfde gevoelens en neigingen, verlangens of driften, als wij mensen.

–

Toevoeging [14 juni 2025]:  allicht psychologie van de koude grond, maar de reden waarom men zo makkelijk bij onnoemelijk aangedaan leed tot haat kan vervallen – waarbij men de veroorzaker van dat leed tot object maakt, zonder enige menseljikheid – is wellicht, dat het makkelijker te begrijpen valt hoe iets wat niet menselijk is, wat geen medemens is, tot zulke gruwelijkheden kan overgaan, dan te (moeten) begrijpen hoe een mens tot zulke vreselijke, “onmenselijke” daden komt; helaas bewijst de geschiedenis, zelfs de praktijk van dag tot dag, hoe mensen tot daden overgaan die als onmenselijk worden bestempeld, Het menselijke van onmenselijkheid valt moeilijk te verenigen met de behoefte aan zingeving, betekenis en zekerheid….

Als Oekraïne nou eens al een machtig modern leger had gehad….

Waar je op het schoolplein nog tegen pestkoppen kunt optreden met andere middelen dan straf bv., en je je nog kan richten op oorzaken van pestgedrag, waar het gaat om kinderen in ieder geval – bij volwassen mensen wordt het zelfs al stukken moeilijker denk ik – daar is bij “pestgedrag” en (veel) erger van staten wellicht niets anders mogelijk dan om daar (de dreiging van) geweld tegenover te zetten, om de vrede zo goed als maar kan te bewaren, of weer te krijgen, met inbegrip van enige rechtvaardigheid….

Viel net in tv-programma https://npo.nl/…/fro…/seizoen-1/frozen-planet_5/afspelen  : Natuur op 2: Frozen planet

Vrede op aarde? Veel geluk ermee… als over een jaar of 50, 100 gletsjers in de Alpen en de Himalaya (zo goed als) zijn verdwenen en rivieren niet meer gevoed worden door ijs, maar alleen door (rampzalige) regenbuien, als niet alleen de 11-stedentocht een vaag sprookje uit het verleden is geworden, maar ondertussen kustgebieden – ook met miljoenensteden, inclussief een gebied als westelijk, noordwestelijk Nederland – ook onleefbaar worden… Lees verder “Overpeinzing nav een aflevering van Frozen Planet”

Elke beschaving ooit ging ooit ten onder. Maar die beschavingen waren dan niet wereldomspannend (aardeomvattend). Er waren toch wel weer andere beschavingen die – misschien zelfs tegelijkertijd – konden opbloeien, naast elkaar konden bestaan; wellicht van elkaar gescheiden ook door oceanen en/of anderzins zo goed als onoverbrugbare (of nauwelijks te overbruggen) afstanden. De huidige beschaving – laten we het met alle hoogmoed maar “de westerse” (consumptieve maatschappij obv empirische wetenschap) noemen – is echter wereldomvattend….

– Zuinigheid met vlijt; misschien is dat zo gek nog niet

Duh, een grote wereldbevolking is niet HET probleem. Okay. Maar hé, een veel kleinere zou wél een oplossing zijn; ik bedoel, bij hetzelfde westerse consumptiepatroon per persoon – voor mijn part zelfs die van de Verenigde-Statenaar -, dan zou de aarde dat best kunnen dragen, zónder alle negatieve gevolgen voor natuur inclusief de mensheid zelf, áls er “gewoon” “wat” minder mensen zouden zijn. Dan zou die fundamentele oorzaak, op het vlak van consumptie, van alle klimaat- en natuurproblematiek, en van schaarste, helemaal niet aangepakt hoeven te worden…. Lees verder “Over de grootte van de wereldbevolking”

Als “we” nou ’s allemaal alle tegenwerpingen die geënt zijn op de persoon ’s weg zouden gummen, aan voorbij zouden kijken, wat zou er dan nog overblijven? Tuurlijk, ook ik heb last van al dan niet figuurlijk kippenvel of zelfs maagsamentrekkingen bij bepaalde (politieke) figuren, maar dat neemt niet weg, dat ik niet als kotsende figurant of zo onderdeel wil vormen van een massa die puur door massa het gelijk wil beslechten.

Iemand belachelijk maken geeft ontlading van persoonlijke spanning en rust – waarom neem je anders überhaupt de moeite om iemand belachelijk te maken? Nah, behalve dan dat door als één van de velen zo iemand opzij te zetten, dat je dan inderdaad zowel je eigen behoefte aan gedeeld (on) genoegen bevredigt, als ook dus dat, stompzinnige, opbouwen van de, platte, macht van de massa – dat niet eens de meerderheid hoeft te vormen – los van goede argumentatie.