Foto's en andere waar
Zo vluchtig als een regendruppel in de oceaan valt
zo vluchtig als lichtsporen van een ster mijn oog treffen
het wezen van een olijf zich kort op mijn tong samenbalt,
muzieknoten mijn geest verheffen
Herinneringen die niet beklijven
hoezeer men de toekomst ook tracht in te lijven
Vruchteloos kiezen voor een nalatenschap
tree voor tree, een eindeloze trap
Of bouwen en zichzelf overstijgen
uit doelloos plezier en zin te krijgen.
Letterlijk genomen in een wereld gekomen
schijnt die in mijn ogen
rechttoe rechtaan, vroeger, nu en later
en zelfs de aarde is plat
zo lang ik niet zit in een reuzenrad
voel ik me als een vis in het water.
En ook al weet ik van gekromde ruimtetijd,
die zich uitbreidt, in een ruimte van niets uitdijt,
een al dan niet eindige oneindigheid in de schoot van god,
dan weet ik ook, met die woorden vang je bot:
De grote wereld zo plat als tweedimensionaal
of één van overstijgende trap, een niet te bevatten verhaal.
Laat staan dat er meer dan één van is,
dan is er met de getallen 1, 2, 3 iets goed mis.
Ergens weet ik een schraal veld
verscholen achter muren
waar gras en distels tieren,
enkele bloemen, ik sta versteld
hoe moedig die volhouden, turen
en reiken naar licht, het leven vieren,
keren keer op keer weer terug
totdat de muren het bezuren,
instorten onder het gewicht van tijd
Verscholen plek van kleur en stilte
Neem ik node afscheid.
Fragiel in felle kleuren
of als nachtvlinders grauw
Niet veel anders zijn wij
die menen de wereld op te beuren
of haar verscheuren
stuk voor stuk in touw
Het einde licht als een vlinder nabij.
Tientallen
bladeren hartvormig groen
stil en onzichtbaar bewogen
hebben het niet breed.
Toch
groeit die plant heel koen,
als ik zijn behoefte niet verloochen
en water geef bij de vleet.
Dochter die zich verzekerd weet
van mannen bij de vleet
Dochter die een moeder wordt
wederom een wonder van leven
dat in haar buik ontstaat.
Zoon die ’t leven van een man leidt,
steeds op zoek naar volmaaktheid.
Middelmatig grijs aangezicht
Wereld gehuld in mist
Te veel wit te fel van overal
Wereld één grote vuurbal
Godsonmogelijk daar te leven
Schaduw vormt het evenwicht
Wereld als een spel gegeven
Op de grens van donker, licht.
Een kei aan ’t ijs ontsnapt,
een kiezel verderop
Een larve die zich tot libel ontpopt,
flonkert vliegensvlug en kort
Een eeuwigheid aan leven
Het is hutje-mutje druk op straat
Een feestdag voor het volk vandaag
In hoeverre dat een rol speelt, is de vraag
Men neemt de gelegenheid te baat
Tamelijk vreedzaam wel gaat het toe
Een enkele wanklank en drama daargelaten
Men tapt er lustig op los uit vaten
Strefen naar gezelligheid is de clou.
Daar tromgeroffel, daar een saxafoon of viool
door een groep, een enkeling, of wie nog zit op school
Onbevangen etaleert men zich als amateur of professioneel
Het maakt niet uit, want zo blijkt, ieder is met veel.
Nee, uw geloof wil ik u niet ontzeggen
Wellicht, als u uw licht er over laat schijnen,
dat u uw grenzen gaat verleggen,
uw houvast niet meer elders hoeft aan te lijnen.
Wat is dat “Geef ons heden ons dagelijks brood”,
het idee van een soort moeder of vader
of wat voor afzonderlijke kracht ook of kader,
bij wie u ook maar voor uw noden aanbelt?
Ja, ik geloof niet, ik weet niets zeker
dat is zonder twijfel een bittere beker,
zeker, om leeg te drinken, maar niet zonder nut:
Op het eind sta ik niet voor schut.